Ik verwonder me erover dat veel mensen zich zo afhankelijk opstellen. Binnen de zorg worden mensen veelal afhankelijk gemaakt en vervolgens doen we er alles aan om ze onafhankelijk te maken. Een tegenstrijdigheid die mij laat zien dat ontwikkeling niet mogelijk is zolang je jezelf afhankelijk opstelt in onze wereld. Mits je beperking zodanig is dat ondersteuning van professionals uit de zorg noodzakelijk is.

Zelf zit ik ook wel eens vast in een afhankelijke patroon waar onderliggend een behoefte van bevestiging bekleeft. Het gezien willen worden door een ander werkt in mijn ogen als vergif voor je ziel en vertroebelt het zicht. Zolang je je eigen gevoel aan de kant zet en de wereld achterna gaat hollen, dan geheid raak je opgebrand (burnout). De reden van uitputting ligt volledig bij jezelf, dit omdat je jezelf ook aan de kant hebt gezet voor de goedkeuring van anderen en uiteindelijk afgewezen te worden in dat goede wat je wil uitdragen. Zo gaat het veelal op het werk, privé en sportverenigingen. Maar het probleem ligt dieper in ons aardse systeem. Veel voorkomende reacties zijn frustratie, angst en verwachtingen in een wereld die van jou verwacht nooit tevreden te zijn. Mensen zien mijn harde werken niet en anderen gaan er vandoor met dat mooie idee die je hebt bedacht.

Dit laatste is mij ook overkomen en is jammer genoeg de harde werkelijkheid waar we mee hebben te dealen. De wereld verhard en dit maakt mensen ook harder waardoor er vanuit jaloezie en egoïsme gehandeld wordt. Zelf heb ik dit ook aan de lijve ondervonden en heeft mijn kijk op mensen veranderd. Ik was boos, gefrustreerd maar vooral verdrietig omdat ik in eigen ogen had gefaald en in de steek was gelaten. Mijn pijn lag hem meer in het idee dat andere mensen zo meedogenloos kunnen zijn en dat dit vervolgens ook nog (zoals ik vertroebelt zag) beloning opleverde. Wel was alleen ik de enige die in verwarring achterbleef en darbij een last ging dragen omdat dat geweldig idee of project uit handen was geglipt.

Maar boos worden, verwachtingen hebben en gefrustreerd in pijn achterblijven dat is toch niet wat je jezelf toewenst? Of laat staan een ander toewenst? Het gaat veelal mis bij onze persoonlijke verwachtingen en de verwachtingen die we op de wereld projecteren. Ik moet dit bereiken om gezien te worden en mensen moeten zo met mij omgaan zodat ik geen last van ze heb. Egocentrisch en dwangmatig beschreven, maar dit is wat de maatschappij van ons verlangd.

Ik heb mezelf de vraag gesteld; Hoe kan ik dankbaar zijn en uitgaan van eigen kracht?
Sinds ik besef dat God mijn vader is bekijk ik mijn leven ook vanuit zijn perspectief. Dankbaar zijn is in mijn ogen; zien wat je gegeven is in dit leven en niet God of jezelf voorbij te streven. Het enige wat God van mij verlangd is in rust en liefde te leven, hier vervult hij mijn hart elke dag weer met kracht en geborgenheid. In al mijn zwakte is de kracht van God zichtbaar. Zo ben ik gedoopt en zo dien ik mijn Vader. Elke dag kunnen we als mens keuzes maken en ik verlang er zo naar dat veel meer mensen hun keuzes maken vanuit de liefde van God. Ik hoor, zie en voel veel leed bij de jongeren waar ik mee werk. Ze rennen weg voor de wereld en schamen zich om wie ze zijn.

Laat me er voor hen zijn Heer zodat zei ook vanuit hun angst en zwakte in contact komen met U. Uw zoon heeft het voor gedaan en is ook voor ons aan het kruis gestorven. Leren van Hem geeft geestelijke wijsheid en rust in alle chaos in de wereld en onze gedachten.
Bevrijd jezelf van verwachtingen.